Janusz Korczak to literacki pseudonim Henryka Goldszmita. Wielki pedagog, pisarz, działacz społeczny. Żył w latach 1878 - 1942.

Dzięki bogatej spuściźnie literackiej i teoretycznej obejmującej między innymi literaturę dla dzieci (np. "Król Maciuś Pierwszy", "Bankructwo Małego Dżeka", "Kiedy znów będę mały", dla dorosłych ( np. "Dzieci ulicy", "Dziecko salonu", "Jak kochać dziecko", "Prawo dziecka do szacunku"), jak również dzieła "Tryptyk pedagogiczny", "Pisma wybrane" możemy poznać jego teorię pedagogiczną, o prekursorskim charakterze wobec ówczesnych teorii wychowawczych. Podstawą jego nowatorstwa było odmienne pojmowanie pedagogiki: " To jeden z najzłośliwszych błędów sądzić, że pedagogika jest nauką o dziecku, a nie o - człowieku", wiązało się ono ściśle z pojęciem dziecka jako równego partnera dorosłych: "Nie ma dzieci - są ludzie; ale o innej skali pojęć, innym zasobie doświadczenia, innych popędach, innej grze uczuć".

Janusz Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka. Domagał się uznania dziecka za pełnowartościowego człowieka od chwili narodzin i na każdym etapie swego istnienia. Uważał, że dziecko ma prawo być sobą, być takim, jakim jest. Jeżeli dziecko jest "pełnym człowiekiem" to ma prawo do szacunku, ma prawo do tego, aby nie było lekceważone i ma prawo tego wymagać od dorosłych. Szacunek ten jest potrzebny i dla jego niewiedzy i dla jego wysiłku poznawczego. Poglądy te znalazły odbicie w nowoczesnym antyautorytarnym systemie wychowania, który respektował potrzeby i dążenia dziecka, a zarazem skłaniał dziecko do pracy nad sobą.